Kamienica przy
ulicy Stolarskiej w Poznaniu stała się – przy mniejszej bądź większej
świadomości jej mieszkańców – symbolem społecznego zaangażowania dążącego do
zmiany otaczającej rzeczywistości. Dyskurs o Stolarskiej pozwolił na
sformułowanie problemu, który porusza kwestie różnych polityk reprezentacji
społeczno-kulturowej w przestrzeni publiczno-medialnej. Stał się on
przyczynkiem do kulturoznawczej refleksji nad tym, jak pewne praktyki
dyskursywne kształtują obrazy świata społecznego wraz z całym zasobem różnego
typu artefaktów – zaczynając od przekazów medialnych a kończąc na sieciach
międzyludzkich relacji.
Analizując przedstawioną
sytuację, chciałbym przedstawić kontekst teoretyczny, w którym omówię niektóre
z aspektów „Stolarskiej”, próbując pokazać cały problem w ujęciu teorii
neopragmatyzmu Richarda Rorty’ego oraz ANT (teoria aktora-sieci) Bruno Latoura.
